در دنیای امروز که اسطوره ها مرده اند و انسان ها از ریشه ها و خاک ها کنده شده اند، تنها دیوانگی و عشق می توانند تنهایی انسان ها – این عمیق ترین ترس انسانی – را التیام بخشند. دیوانگی با تخریب خویشتن و خلق خویشتن های متعدد موهوم راه را برای رفع تنهایی در دنیایی خیالی و رنگارنگ می گشاید. و عشق، که با تخریب روابط سلطه گر جامعه و گریختن با خویشتن دیگری به دنیای خلاق بی قانونی و تسلیم، دو خویشتن نابود شده را به دنیایی می برد که تنهایی را در خود حل می کند. عجب اما، که هر دوی اینها ضد فرهنگ هستند و فرد را به سان شاخه تکیده و تنهایی، هدف سوخته شدن در آتش سلطه گری اجتماع می کنند .

«خمار صد شبه دارم... شراب خانه کجاست؟»

اعدامی

دوربینم، طبق معمول،

                در کمد خاک می­ خورَد

--ولی،

ضربه­ ای شاید خورده باشد

                که این گونه جهانم تار است و مه­ گرفته.

یا مردمِ چشمانم آسیب دیده اند شاید،

                از شدیدیِ روشنیِ آرامشِ آغوشت،

                و از اشک­ آوریِ آن آخرینِ دوباره: «پاهای بی قرار، لب­ های گزنده،  انکارگری ­هایِ وداع».

نه! حتما مغزم است! آسیب دیده!

                وگرنه نزدیک­ بین باشی یا دوربین،

                به چنارهای ولی­عصر که بنگری یکی­ شان لااقل تار نیست.

                و بین ابرهای البرز،

--آن­گونه که تو مرا آموختی،

همیشه صورتی، خرسی، چیزی باید باشد.

                ***

دکتر قرص­ هایی می­ دهد تا زیر نور ماه بخورم،

                می­ گوید این چیزها طبیعی­ ست،

                از سن و سال است، از دود، از استرس، از کار...

               ***

ناودانِ خانه ی قدیمی بی خیال به پیاده رو می شاشد

دخترک دبستانی از توی سرویس هوار می کشد «آهای آپارتمان بلند!»

بی اختیار نسخه­ ی دکتر را از جیبم بیرون می آورم

خط می زنم و به جایش می نویسم:

چند ساعت پرواز،

                                چند روز قطار،

                                چند سال پیاده،

                                و اگر باز دل­آرامش را نیافت،

                                 «بخشش لازم نیست، اعدامش کنید!»