۱۳۹۰ اسفند ۱۶, سه‌شنبه

اعدامی

دوربینم، طبق معمول،
                در کمد خاک می­ خورَد
--ولی،
ضربه­ ای شاید خورده باشد
                که این گونه جهانم تار است و مه­ گرفته.

یا مردمِ چشمانم آسیب دیده اند شاید،
                از شدیدیِ روشنیِ آرامشِ آغوشت،
                و از اشک­ آوریِ آن آخرینِ دوباره: «پاهای بی قرار، لب­ های گزنده،  انکارگری ­هایِ وداع».

نه! حتما مغزم است! آسیب دیده!
                وگرنه نزدیک­ بین باشی یا دوربین،
                به چنارهای ولی­عصر که بنگری یکی­ شان لااقل تار نیست.
                و بین ابرهای البرز،
--آن­گونه که تو مرا آموختی،
همیشه صورتی، خرسی، چیزی باید باشد.

                ***

دکتر قرص­ هایی می­ دهد تا زیر نور ماه بخورم،
                می­ گوید این چیزها طبیعی­ ست،
                از سن و سال است، از دود، از استرس، از کار...

               ***
ناودانِ خانه ی قدیمی بی خیال به پیاده رو می شاشد
دخترک دبستانی از توی سرویس هوار می کشد «آهای آپارتمان بلند!»
بی اختیار نسخه­ ی دکتر را از جیبم بیرون می آورم
خط می زنم و به جایش می نویسم:
چند ساعت پرواز،
                                چند روز قطار،
                                چند سال پیاده،
                                و اگر باز دل­آرامش را نیافت،
                                 «بخشش لازم نیست، اعدامش کنید!»




1 comments:

Marzie گفت...

hadi harf e delam o mizani! cheghadr khoob mifahmish va minevisish


marzie taheri